Sfabrykowana "Donacja Konstantyna"
Donacja Konstantyna – łac. Donatio Constantini - jest dokumentem, w którym cesarz rzymski Konstantyn Wielki (272-337) przekazuje Rzymowi ziemię pod przyszłe państwo papieskie.
Autentyczność cesarskiego dokumentu, mającego być sporządzonym w IV wieku, została zakwestionowana przez renesansowych badaczy. Najznamienitszym przykładem jest tu Lorenzo Valla (1407-1457), twórca dzieła „O Donacji Konstantyna”, które tak bardzo rozzłościło kościelne władze, że w XVI wieku znalazło się na liście ksiąg zakazanych. Prawdopodobnie, biorąc pod uwagę użyty w dokumencie język, został on sfabrykowany na przełomie wieku VIII i IX.
Według dokumentu Konstantyn I Wielki przekazywał papieżowi władzę nad Rzymem oraz zachodnią częścią Cesarstwa Rzymskiego. Papież Sylwester I i jego następcy mieli na jego podstawie sprawować władztwo nad Judeą, Grecją, Azją, Tracją, Afryką, miastem Rzym i zachodnim Cesarstwem Rzymskim. Ten prezent Sylwester I miał rzekomo przyjąć za ochrzczenie Konstantyna, ale również za rzekome cudowne wyleczenie go z trądu.
Po raz pierwszy wzmianka o Donatio Constantini występuje w liście papieża Hadriana I do Karola Wielkiego, nakłaniającego do pójścia śladami Konstantyna. Było to w rzeczywistości zabezpieczenie interesów Kościoła.
Domniema się jednak, że dokument sfałszowano, by wspomóc rokowania papieża Szczepana II z Pepinem Krótkim. W zamian za papieskie wsparcie w uczynieniu Pepina królem, ten rzekomo przyznał papieżowi część Italii, która wcześniej wydzielono z Bizancjum. Na przejętym obszarze powstało państwo papieskie. Precedensowy dokument Donatio Constantini był wielokrotnie wykorzystywany przez Kościół w Wiekach Średnich jako podkładka do powiększania posiadłości ziemskich i władzy w Italii.
Dokumentowi sprzeciwiał się Otto III, wyśmiewał także Dante Alighieri w „Boskiej Komedii”. Dopiero jednak w XV wieku powstały opracowania, na czele ze wspomnianym dziełem Valli, które zmusiły Kościół do przyznania, że Donatio Constantini został prawdopodobnie wymyślony na konkretne potrzeby papiestwa. Jednakże samo przyznanie się do oszustwa nie zmieniło stanu posiadania Kościoła. Pius II w 1453 roku stanął na stanowisku, iż w wyniku fałszerstwa ziemie posiadane przez Kościół w rzeczywistości należały do Karola Wielkiego, a władza - zgodnie ze słowami Jezusa „I tobie dam klucze królestwa niebieskiego; cokolwiek zwiążesz na ziemi, będzie związane w niebie, a co rozwiążesz na ziemi, będzie rozwiązane w niebie. (Mt 16:19)” - do papiestwa. Jego opinia nie została jednak upubliczniona, a Kościół okrył to oświadczenie zasłoną milczenia.
Źródła: en.wikipedia.org